We zijn in Biharamulo!

We zijn in Biharamulo!

Na een aantal dagen met onze backpacks gesjouwd te moeten hebben, konden we hem gisteravond dan eindelijk uitpakken. We wonen de komende drie maanden in een huisje op het ziekenhuisterrein met een ruime woonkamer en keuken, 4 slaapkamers met eigen wastafel, een toilet en (koude) douche, en een eigen tuintje. In onze straat staan meer soortgelijke huizen waar vooral nonnen wonen.

De vlucht donderdag verliep heel goed. Na een korte nacht zijn Liz en ik Dar es Salaam in gegaan om Tanzaniaanse shillings te pinnen en een simkaartje te regelen. Daarna zijn we maar meteen naar het hotel gegaan waar Laudi en Roel ’s avonds zouden aankomen. Over Dar es Salaam valt verder niet zoveel te vertellen, behalve dat het er gigantisch druk, warm en chaotisch is. Niet naar toe gaan als je er niet hoeft te zijn.

’s Avonds zijn we met z’n vieren uit eten geweest en de volgende ochtend vertrok onze binnenlandse vlucht naar Mwanza. Anderhalf uur later kwamen we aan in de stad die een stuk beter aanvoelde, zowel qua temperatuur als qua sfeer. Een aantal coassistenten die al een paar maanden in Tanzania zijn hadden daar kamers voor ons geboekt en ’s middags zijn we met een hele groep wezen zwemmen bij een luxe hotel met uitzicht op het Victoriameer, en kregen we gelijk een prachtig aanbod: toen Laudi en Liz even bij het meer gingen kijken, werden ze aangesproken door een man, Don, die oorspronkelijk uit Ierland komt maar al jaren hier woont. Hij is eigenaar van een aantal grote fabrieken in Mwanza, en hij heeft –en nu komt het- een boot waar hij niet over uitgesproken raakte. Of we met hem het Victoriameer op wilden gaan… daar zeiden we geen nee tegen. Er was plek voor 5, en wat was het gaaf! Met flinke snelheid, Don wilde natuurlijk wel even laten zien hoe snel de boot kon, liet hij ons een paar prachtige plekken zien vanaf het water met onder andere leguanen en prachtige vogels op de rotsen. Helaas was het een beetje bewolkt waardoor de zonsondergang iets minder te zien was, maar dat was dan ook het enige!

’s Avonds hebben we lekker gegeten bij hetzelfde hotel, en daarna onze eerste Tanzaniaanse biertjes gedronken en wezen stappen bij Fusion, een discotheek in het centrum van Mwanza. Omgekeerde wereld als je dat vergelijkt met Nederland. De mannen staan op de dansvloer en proberen met hun moves indruk te maken op de vrouwen, die een beetje onverschillig aan een tafeltje om zich heen zitten te kijken. Zo’n grote groep mzungu’s als wij trok natuurlijk flink de aandacht en we hebben veel gelachen.

Inmiddels was het alweer zondag, en wilden Laudi en ik vanuit Mwanza met de bus naar Biharamulo. Dit verliep niet helemaal volgens plan, maar desondanks hebben we er wel weer een mooi verhaal bij.
We hadden in Nederland gehoord dat de bus naar Biharamulo alleen om 6 uur ’s ochtends ging. Gezien het feestje de avond daarvoor hadden we daar niet zo’n zin in, maar een taxichauffeur wist ons te vertellen dat er meer bussen zouden gaan, ook later op de dag. Prima, dus hij bracht ons ’s ochtends naar het busstation. Kaartje gekocht en we zijn gaan zitten; de bus zou een half uur later vertrekken. Een half uur later was de bus echter nog half leeg, en wat we eigenlijk al wel hadden kunnen weten gebeurde inderdaad: de bus vertrekt hier op het moment dat hij vol is. Anderhalf uur later. Maar we konden goed zitten en er was airco, dus dat was niet zo’n groot probleem. Na een tijdje in de bus moesten we een stukje van het Victoriameer over met de ferry, en daarna konden we weer verder in de bus. Laudi spreekt goed Swahili en vroeg de chauffeur voor de zekerheid even hoe we verder zouden gaan naar Biharamulo. Toen begrepen we dat we in Bwanza, een stad onderweg, moesten uitstappen en van daaruit verder moesten gaan. Oke… we zien het wel, het komt vast goed dachten we.

In Bwanza zijn we inderdaad uitgestapt, omdat de bus niet verder richting Biharamulo bleek te gaan, maar richting Bukoba, een andere stad. De mensen hier zijn ontzettend behulpzaam, waarschijnlijk niet in de laatste plaats omdat ze er aan flink kunnen verdienen, en dus werd er meteen vervangend vervoer voor ons geregeld, een auto. Chill, dachten we, iets meer beenruimte en een auto is toch altijd prettiger dan een bus. Helaas bleek dat toch niet helemaal waar te zijn. We namen plaats op de achterbank en er stapte nog een vrouw in die naast ons kwam zitten. Ze vertelde dat ze ook naar Biharamulo moest, dus dat klopte in ieder geval. En toen stapte er een man voorin. En nog een man op de achterbank, en nog iemand voorin. In de kofferbak is ook nog plek, dus ook daar zaten na een tijdje twee mensen. Vervolgens moest er nog een laatste persoon mee die ook voorin ging zitten, twee man op de bijrijdersstoel dus, en de chauffeur. Plus onze rugzakken en backpacks.
Maar hee, we gingen in ieder geval de goede kant op!
Onderweg alles gezien wat je je voorstelt bij Afrika. Dorpjes met kleine hutjes met rieten daken, verharde wegen met gaten, zandwegen met kuilen waar de chauffeur vakkundig omheen wist te sturen, vrouwen in kleurige kleding met meer gewicht op hun hoofd dan zijzelf wegen, en veel kinderen. We stopten verschillende keren omdat er mensen uit moesten en weer erbij in. Na een tijdje moesten we allemaal de auto uit en gingen we over naar een andere auto. Een iets kleiner formaat deze keer met weinig ruimte in de kofferbak, dus daar paste niemand in. “Mzungu’s in front”, oftewel: gaan de blanken maar voorin zitten. Met z’n tweeën op de bijrijdersstoel, dat paste nog wel. Vier mensen en twee kinderen op de achterbank. En nog de chauffeur op zijn plek.. “Oh wacht, volgens mij is dat niet de chauffeur hoor Laudi…” en inderdaad, de chauffeur stond nog naast de auto en moest er dus nog bij in. Twee man op zijn stoel dus, en met ons daarbij zaten we dus met z’n vieren voorin. Gelukkig was het een automaat, want schakelen had niet meer gekund. Het was gezellig warm en knus en we hebben ons prima vermaakt. Toen ook nog een telefoon van één van de personen op de achterbank begon te rinkelen en we de ringtone ‘We wish you a merry Christmas’ hoorden was het net kerst, samen met de warmte van de mensen om ons heen en de ezels langs de kant van de weg die zo uit de kerststal waren weggelopen. En na een uurtje of twee kwamen we dan eindelijk in Biharamulo.

We werden opgepikt door Ali, een ICT-er van het ziekenhuis die heel goed Engels spreekt en ook veel weet van de westerse cultuur. Ontzettend fijn, omdat we hem alles kunnen vragen waar we tegenaan lopen. We hebben aangegeven dat we morgen of overmorgen willen beginnen in het ziekenhuis, zodat we vandaag een dagje vrij hebben om een beetje te acclimatiseren en onze weg te kunnen vinden in Biharamulo. We zijn naar de markt geweest om fruit en groente te kopen en hebben daar ook wat gegeten in een cafeetje.

Ohja, het Swahili natuurlijk! Dat gaat al best redelijk, al zeg ik het zelf. Groeten, kennismaken, eten bestellen in een restaurant, onderhandelen in de taxi (want dat moet je hier echt doen, anders word je afgezet als blanke), lukt al aardig en het is vooral heel erg leuk om te doen. Wat het nog wat makkelijker maakt is dat Laudi het Swahili heel goed beheerst, dus ik heb haar altijd als back up als ik even vastloop. Hoe het in het ziekenhuis gaat zijn is nog even afwachten, dat zal wel flink tegenvallen maar we gaan het zien.

Het internet is wisselend, net zoals de elektriciteit. Over het algemeen is het er, de kwaliteit is niet altijd even goed, maar we redden ons er prima mee.

Tutaonana!