Vakantie!

Het coschap zit er op! De laatste weken op de kinderafdeling vlogen voorbij, en voor ik het doorhad lag ik in een bed in een huisje in Gombe National Park aan Lake Taganyika dit verhaaltje te typen afgelopen week, na een middag chimpansees en bavianen kijken op enkele meters afstand. ‘Voor ik het doorhad’ is misschien niet helemaal waar, want we moesten er wel wat voor over hebben. Een busreis van ruim 14 uur welteverstaan, over onverharde wegen met gaten en kuilen, met een ‘gezonde’ dame naast ons die minstens anderhalve stoel van de drie stoelen in beslag nam in onze rij waardoor er nog anderhalve stoel over was voor Laudi en mij. Tel daarbij op het stof en zand dat naar binnen kwam door de open raampjes bij gebrek aan airco, en zie daar het resultaat: twee bezwete, hongerige, maar vooral zanderige stoffige oranje meisjes (ook wel bijna-dokters genoemd). Maar we waren er! Ook Liz en Roel, die vanuit Sengerema waren gekomen, hadden de reis overleefd en met z’n vieren zijn we de volgende dag met de boot vanuit Kigoma naar Gombe gegaan. Bij aankomst direct de bush ingegaan en zelfs onze gids sprak van een ‘lucky day’: de chimpansees waren makkelijk te vinden. Ontzettend gaaf om die dieren op slechts een paar meter afstand te zien, en ze waren ook absoluut niet bang. De enige reden dat wij een stap terug moesten doen als ze dichterbij kwamen was het risico op het overbrengen van ziektes (zowel van aap op mens als van mens op aap) omdat in het verleden apen overleden zijn aan ‘simpele’ menselijke virussen, maar anders hadden ze bij ons op schoot kunnen gaan zitten (of andersom). Na de bush even een duik in Lake Taganyika om de takken en het zand uit ons haar te spoelen, want we moesten letterlijk de struiken door om de apen te kunnen volgen, en daarna op tijd naar bed want de volgende ochtend zouden we opnieuw het bos in gaan. Helaas iets minder apen gezien dan de dag ervoor, maar het was de busreis dubbel en dwars waard!

Biharamulo Hospital hebben we inmiddels achtergelaten en het werk is overgedragen aan onze opvolgers. Eigenlijk kom je er bij het inwerken van de opvolgers pas achter hoe lang we al weg zijn uit Nederland (iets met slechte zomerhits die wij niet kennen?) en hoeveel kennis je in drie maanden hebt opgedaan. Van “wij hebben nog nooit een patiënt met malaria gezien” naar “oh, deze patiënt heeft ‘gelukkig’ gewoon malaria” en het vaste riedeltje van de behandeling zonder na te denken voorschrijven. Niet alleen medisch-inhoudelijk maar ook qua zelfstandigheid natuurlijk heel veel ervaring opgedaan, en vooral leren roeien met de riemen die je hebt op dat moment. Medicatie die ‘out of stock’ is, een patiënt die een bloedtransfusie nodig heeft maar enkel beschikbaarheid over een bloedbank zonder veilig getest bloed, een verpleegkundige die geen zin heeft of moe is en daarom vindt dat ze vandaag op één en dezelfde stoel mag blijven zitten totdat het tijd is om naar huis te gaan. Allemaal situaties waarin we er maar het beste van moesten maken, en dat zijn we steeds maar blijven proberen.

Op het laatste moment toch nog een bezoekje aan een ‘traditional healer’ weten te regelen. Dit was geen traditional healer die met geesten communiceert en demonen verdrijft (zoals hier op sommige plekken ook gebeurt), maar wij bezochten een ‘reguliere’ kruiden geneeskundige. Naast de deur van haar winkeltje een indrukwekkende lijst ziektebeelden die ze kon behandelen. Ook bijzonder dat ieder plantje op het veldje naast haar winkeltje medicatie blijkt te zijn, en we kunnen stoppen met het onderzoek naar een genezend middel voor kanker want dat blijkt gewoon tussen de anti-malaria plant, de vruchtbaarheidsbloem en de kruiden-tegen-slechte-adem te groeien. Ik voel een nobelprijs voor de geneeskunde aankomen.
Maar hierbij moet wel gezegd worden dat ze in sommige dingen zeker wel adequaat is, en patiënten altijd adviseert om éérst naar het ziekenhuis te gaan om een diagnose te stellen alvorens ze bij haar aankloppen voor behandeling. Ze zit dus eigenlijk een beetje tussen de reguliere en de echte 'traditional healing' in.

Na drie maanden werd er natuurlijk wel gerekend op een afscheidsfeestje waar wij graag voor wilden zorgen. Met name de biertjes en Laudi’s chocoladecake gingen er goed in en het was een gezellig avondje waarin zelfs de artsen + directeur van het ziekenhuis hun dansmoves (en die vielen zeker niet tegen!) lieten zien.

Inmiddels opnieuw aanbeland in Mwanza, via Kigoma dus. Na een paar dagen aan Lake Taganyika waar we letterlijk kampeerden tussen de aapjes en de zebra’s zijn we vandaag met de luxe bus, die op zondag blijkt te rijden, teruggegaan naar Mwanza en vanaf morgen gaan we vier dagen lang een safari doen door de Serengeti en Ngorongoro. We eindigen in Moshi en van daaruit volgt er waarschijnlijk tóch een beklimming van de Mount Meru (ook vier dagen) waarna we nog een paar dagen over hebben om Moshi, Arusha en uiteindelijk de laatste week Zanzibar te verkennen. Voor iedereen die nu jaloers is na het lezen van deze plannen: terecht, dat zou ik ook zijn als ik jullie was! ;)

Tot snel allemaal!