Time flies

De tijd vliegt!
Alweer over de helft van het coschap, inmiddels heb ik de vrouwenafdeling verlaten en ben ik begonnen op de kinderafdeling. Hier had ik de afgelopen weken al af en toe een dag meegedaan op de momenten dat er daar te weinig artsen waren, dus helemaal nieuw was het niet. En vorige week zijn we de hele week in het ziekenhuis in Sengerema geweest waar we hebben meegelopen met ‘collega-co’s uit Nijmegen en uit Amsterdam. Leuk om te zien hoe het er in een ander, vergelijkbaar ziekenhuis aan toegaat, al is Sengerema een stuk groter en drukker. Maar daarentegen is er relatief veel minder personeel, dus de zorg is er regelmatig ook minder goed. De mogelijkheden zijn er wel, meer zelfs dan in in Biharamulo, maar er zijn simpelweg te weinig mensen om die mogelijkheden ook uit te voeren. Waar in Biharamulo de patiënten over het algemeen iedere dag een arts zien, kan het in Sengerema gebeuren dat een patiënt enkele dagen opgenomen is zonder dat er iemand langs is geweest om te kijken hoe het eigenlijk gaat. Gevolg is dat patiënten eerst achteruit moeten gaan en ernstiger ziek moeten worden voordat een verpleegkundige er een arts bij roept, ofwel dat patiënten opknappen en onnodig lang medicatie krijgen en opgenomen liggen, wat voor ons misschien een minder groot probleem lijkt maar voor de mensen zelf zeker een probleem kan worden als het geld opraakt en er geen eten meer gekocht kan worden. Er zijn dingen waar ik bijna aan ‘gewend’ raak, maar er blijven ook iedere week weer dingen waar ik me opnieuw over kan verbazen en af en toe kan dat best lastig of frustrerend zijn.

In Biharamulo ben ik inmiddels dus op de kinderafdeling verder gegaan waar de ziektebeelden iets minder afwisselend zijn dan op de vrouwenafdeling. Aan de ene kant fijn omdat je niet iedere keer opnieuw hoeft uit te zoeken wat het de mogelijkheden zijn bij weer een nieuw ziektebeeld zoals ik op de vrouwenafdeling regelmatig had, waar ik zowel interne, chirurgische als gynaecologische diagnoses tegenkwam. Aan de andere kant voelt het op de kinderafdeling soms alsof we meer ‘productie’ aan het draaien zijn als je het 6e opeenvolgende patiëntje een infuus voorschrijft vanwege uitdroging bij diarree zonder verdere ziekteverschijnselen. Maar over het algemeen gaan de dagen in het ziekenhuis voorbij zonder dat ik er erg in heb.

Een paar weken geleden zijn we meegeweest op ‘outreach’, wat inhoudt dat we met een jeep meegingen de binnenlanden in, om de afgelegen dorpjes te bezoeken om kinderen te vaccineren. Als het goed is gaan we volgende week of de week daarna nog een dag een ‘traditional healer’ bezoeken. Heel benieuwd wat ik daarvan kan verwachten, ik zal er na afloop over schrijven!

Ik kreeg ook nog de vraag of we ook wel leuke dingen deden naast het werk in het ziekenhuis, omdat die nog niet echt terug te lezen waren hier. Ik kan jullie geruststellen: google maar eens op Balili mountain en Rubondo Island (uitstapjes die we in de afgelopen periode gemaakt hebben), en hotel Tilapia in Mwanza. Vaste prik in de weekenden om samen met de coassistenten uit Sengerema en Sumve te zwemmen; overnachten in dat hotel gaat boven ons studentenbudget. Dus slapen doen we in een mega goedkoop hotel wat inhoudt dat we wel een bed hebben, wel een wc hebben, geen wc hebben die ook doorspoelt, maar we hebben wel emmers om door te spoelen, en inmiddels weten we precies van welke hotelkamers de badkamerdeur wel en niet dicht kan. Laudi en ik moeten hier wel een busrit van 5-6 uur voor over hebben (in het geval de bus rijdt en niet onderweg kapot gaat, tel er anders gerust een uurtje of twee bij op) en daarna nog een half uurtje met de ferry over het Victoriameer, omdat we wat dat betreft op een ongunstige plek zitten, in vergelijking met de co’s in de andere ziekenhuizen. Dus we gaan dan ook niet ieder weekend op en neer naar Mwanza. Als we daar wel zijn vullen we onze weekenden met ontbijten met verse fruitsalades en broodjes, winkelen bij een supermarkt (zelfs een grote supermarkt voelt nu als ‘winkelen’), lunchen bij ‘het bakkertje’, zwemmen en lekker uit eten, biertjes drinken op het dak van het Gold Crest Hotel met uitzicht over de hele stad. Afgelopen weekend werd deze avond afgesloten bij de discotheek Fusion waar een groep blanken, en dan vooral hun dansmoves die toch iets minder soepel zijn dan de Afrikaanse, aan aandacht geen tekort komt.

Regelmatig in Mwanza zijn en regelmatig op dezelfde plekken zijn houdt ook in dat je regelmatig dezelfde mensen tegenkomt. En lokale connecties zijn altijd handig: de meneer van de ferry, die toevallig (of niet) een broer is van de meneer van de busmaatschappij (lees: vrije toegang tot de ferry en busreizen van en naar Mwanza. En als je, zoals afgelopen zondag, om 5 uur ’s morgens bent opgestaan voor de enige bus naar Biharamulo maar er ter plekke achter komt dat je vergeten bent een plek in de bus te regelen: opeens toch plek in de bus die 5 minuten daarvoor nog vol was). De eigenaren van de luxere hotels in Mwanza (af en toe een avond gratis hapjes of een fles wijn voor de hele groep), de Ierse Tanzaniaan met een speedboot (voor de oplettende lezers: inderdaad dezelfde Ier die ons het eerste weekend in Mwanza meenam op zijn boot over het Victoriameer).

De laatste weken van het coschap komen er nu al aan, nog maar 4 te gaan, en dat betekent dat we in de avonden doordeweeks ook wat meer tijd besteden aan ons verslag en een presentatie die we hier nog moeten geven. Maar ook de reisplannen voor de 3,5 week na het coschap beginnen steeds meer vorm te krijgen. Aapjes kijken in Kigoma, nog meer aapjes (en olifanten, giraffen, zebra’s etc etc etc) kijken in de Serengeti en Ngorogoro, de twee bekendste safariparken van Tanzania, de Kilimanjaro bezoeken (niet beklimmen helaas; te weinig tijd en te duur), en tot slot een weekje zon zee en strand op Zanzibar! Ik hou het hier nog wel even vol met dit in het vooruitzicht!